Artık ölebilirim...
Artık ölebilirim...
Yıllar geçti ne kaldı elimiz de?... Söyle ne kaldı
Dışarısı soğuk buz tutmuş saçaklar cılız kuş sesleri
Matem bürümüş her yanı, sensiz ne anlamı kaldı
Beni çağıran arsız ölüm gel, nefesimden başka ne kaldı.
Beni istediğim yere götürmüyor bindiğim tren dargınım…
İçimde bir hastalık oluştu asalak tüm duygularımı kemiriyor
Hâkim olamıyorum hükmedemiyorum
Hastalığım nemi? Senin aşkın sevdan kopamıyorum.
Şimdi senin yokluğunda her şeyden nefret ediyorum
Şu bana her zaman romantik gelen şiirlerim
İlham kaynağım yeşil gözlerinden, güneşin doğuşundan batışından
Kıya vuran mavi denizin dalgalarından artık nefret ediyorum.
Biliyor musun? Artık şehirlerden şehirlerarası uzun yollardan da nefret ediyorum
Örümcek ağ örmüşçesine sessizliğe burundun, beni yok saydın
Tuttuğum tüm dallar ya kırıldı ya da kırdın
Üzüleceğim bir şey kalmadı, artık ölebilirim.
Ruhumu sardı bir sessiz ölüm, feryadımı duyan bile olmadı
Ne bu şehrin, ne de bu yurdun benim için bir anlamı kalmadı
Ne sana ne de hiç kimseye güvenimde yok
Ölüm treni adım, adım her gün üzerime yürüyor.
Şair cemil nefretinden değil senin sevginden ölme istiyor
Ama sevgi bana haram beklide laik değilim
Olsaydım eğer ki şu satırları bu şekilde yazmazdım
Ey beni çağıran ölüm, beklide yakınsın gel geride kalanlar yansın…
Yıllar geçti ne kaldı elimiz de?... Söyle ne kaldı
Dışarısı soğuk buz tutmuş saçaklar cılız kuş sesleri
Matem bürümüş her yanı, sensiz ne anlamı kaldı
Beni çağıran arsız ölüm gel, nefesimden başka ne kaldı.
Beni istediğim yere götürmüyor bindiğim tren dargınım…
İçimde bir hastalık oluştu asalak tüm duygularımı kemiriyor
Hâkim olamıyorum hükmedemiyorum
Hastalığım nemi? Senin aşkın sevdan kopamıyorum.
Şimdi senin yokluğunda her şeyden nefret ediyorum
Şu bana her zaman romantik gelen şiirlerim
İlham kaynağım yeşil gözlerinden, güneşin doğuşundan batışından
Kıya vuran mavi denizin dalgalarından artık nefret ediyorum.
Biliyor musun? Artık şehirlerden şehirlerarası uzun yollardan da nefret ediyorum
Örümcek ağ örmüşçesine sessizliğe burundun, beni yok saydın
Tuttuğum tüm dallar ya kırıldı ya da kırdın
Üzüleceğim bir şey kalmadı, artık ölebilirim.
Ruhumu sardı bir sessiz ölüm, feryadımı duyan bile olmadı
Ne bu şehrin, ne de bu yurdun benim için bir anlamı kalmadı
Ne sana ne de hiç kimseye güvenimde yok
Ölüm treni adım, adım her gün üzerime yürüyor.
Şair cemil nefretinden değil senin sevginden ölme istiyor
Ama sevgi bana haram beklide laik değilim
Olsaydım eğer ki şu satırları bu şekilde yazmazdım
Ey beni çağıran ölüm, beklide yakınsın gel geride kalanlar yansın…
